گفتمان موسيقايي در موشح، زجل، فلامنکو با شعر نيمايي

ربابه رمضاني

هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبائی

حسينعلي اصغري متی کلايی

دانشجوی دکتري دانشگاه فردوسی مشهد

موسیقی در نظام واژه­ها، مایه ی رستاخیز کلمات در زبان است. شعر به عنوان یکی از مصادیق زبان، همچنان که از وزن خالی نیست از هماهنگی صوتی و موسیقایی نیز بی‌بهره نیست. در واقع روح شعر بر آهنگ و توازن استوار است.

به تناسب پیشرفت شاعران در عروض، توازن و تناسب، نظام موسیقایی نیز در شعر به پویایی رسید و در برخی نقاط جهان به پیدایش انواعی از شعر منجر شد. اوج تأثیر این فرم های موسیقی و سازه های موجود در آواز را در اشعاری چون موشح، زجل، فلامنکو و شعر نیمایی می­توان یافت.

این مقاله ضمن بررسی دلایل پیدایش اشعار فوق، جلوه­های فنی موسیقایی  در آن­ها را با شعر نیمایی تطبیق کرده است تا به رهیافتی در زمینه همسویی موسیقی با شعر دست یابد. در واقع هدفی که پس از شعر نیمایی در ایران به تأخیر افتاده است.